Hayal etmek varoluşsal bir gerçeklik ve imgelem de gerçekliğin beyindeki simülasyonudur bana göre. Beynin kurgusal dünyası nesnel dünyayı da biçimlendiriyor. Bu, piyano çalmayı hayal eden birinin, bir müddet sonra parmakların hareketinden sorumlu olan beyin bölgesinde aktivasyonun gerçekleşmesi ile bağıntılı.
Öte yandan gerçeklik algısı öznel fenomenlerin biçimlendirdiği bir surette şekilleniyorsa nesnel dünyanın gerçekliğinden bahsetmek belki de sadece lafügüzaftır. Neticede kuantum fiziğinde bile nesnel dünyayı şekillendiren atom altı parçacıkların hangi durumda dalga hangi durumda tanecik hareketi yaptıkları muamma. Hal böyle olunca, mikro evren’in kaosunda “düzen”i keşfetmeye çalışan insanın, makro evrene dair yorumları düşünsel sınırların içinde hapsoluyor. Oysa özde var olan bilgi, anlaşılmayı istediğinden ipuçlarını göndermeye devam ediyor. Neden? “Öz”ün özgünleşmesi ve de özgürleşmesi için. Kendine özgü bireylere dönüşebilmek varoluşsal gerçekliğimizin kapısını da aralıyor. O zaman, “gerçeklik öznel bir kavramdan öteye gidemiyor” olmuyor mu?
Peki düşselimizde kendi gerçekliğimizi kurguladığımız bir dünyayı neden inşa edemiyoruz? Başkasının gerçekliğine ters düştüğünden mi? O yüzden midir? Hayaller ütopik, hayatlar distopik?
Yorumlar