The Lake House filminde Simon, kendi gibi mimar olan oğlu Alex'e ışığın ve doğayla bütünleşmiş mimarinin önemini şu şekilde açıklar:

"Barcelona müzesi Casa de la Caritat ile aynı bölgede yer alır. Aynı ışıktan içerler. Meier, o ışığı yakalamak ve içeri yansıtmak için panjurlu tavan pencereleri tasarlamıştı. Bu şekilde içerideki eserleri aydınlatacaktı. Ama dolaylı olacaktı ve bu önemliydi. Çünkü her ne kadar ışık sanatı güçlendirse de aynı zamanda zayıflatabilir. Barcelona’daki ışığın Tokyo’daki ışıktan çok daha farklı olduğunu sen de benim kadar biliyorsun ve Tokyo’daki ışık Prag’daki ışıktan farklıdır. Gerçekten büyük bir eser, zamanın sınavından geçmeyi başarmasını istenen yapı, bulunduğu çevreyi asla görmezden gelmez. Ciddi bir mimar bunu ciddiye alır. Varlığı olmasını istiyorsa, doğaya danışması gerektiğini bilir. O ışığın görkemine hayran olması gerekir. Her zaman ışık her zaman…"

Görsel etkilerin tümü ışığın cinsine, gücüne ve yönüne bağlıdır. Mekânın algılanması ışığın doğru vurgulanması, bazı bölümlerin saklanıp, istenilen bölümlerin ön plana çıkarılması ile güçlenir. Aydınlık düzeyi çok güçlü olan mekânlarda mekânsal deneyim zayıflayarak zihinsel yorgunluk gelişir. Mekândaki ışık ve gölge oyunları formel derinliği güçlendirirken, kurduğu zemin-şekil ilişkisi ile mekânsal ritmi de oluşturur.

Işığın mekânı kutsallaştıracak kadar güçlü etkisini bilen mimar, formel yapıları tasarlarken ışığın formlar üzerindeki izdüşümü ile mekânı yaşam döngüsünün dinamizmine dahil eder. Mekân, ışık-gölgenin dikotomisinde somut-soyut dengesinde akışa katılır. Mekânın sentaksı ve semantiğinin muhteviyatı semiyotik bir bütünlükle okunur. Zaman ve mekân “an” da bütünleşir.