Disiplinler arası sınırların varlığının, aydınlanmayı ancak tünel etkisi kadar sağladığı kanaatindeyim. Burada kastettiğim “kuantum tünel etkisi” değil ki o, tam tersi -fizik yasalarını delip geçen- bir anlam içerir.

“Tünel etkisi-görüş” ile anlatmak istediğim; belli bir yolda ilerlerken farklı seslere, fikirlere, bakışlara zihnimizi kapatmak anlamında...

Konunun psikolojideki karşılığı; kaygı veya stres düzeyimiz yüksekken olayların içinden kendimize bir tehdit unsuru seçerek ona odaklanıp geriye kalan diğer tüm unsurları silikleştirmektir.

Mevzuyu bilimsel bilgi açısından değerlendirdiğimizde ise kavram, “bilgiye determinist bir anlayışla yaklaşmanın çıktısının bütünü görebilme kabiliyetinin sınırlarını daraltması” olarak karşılık bulabilir.

Başka bir ifade ile hedefe doğru lineer bir istikamette ilerlerken çevremizde var olanı göz ardı etmek gibi bir anlam da ihtiva eder. Göz ardı etmek, kendi defomuzun belki de yetimizin bir sonucudur (Bakış açısına göre bu da değişir).

Tüm bunların nörobiyolojik karşılığını şu şekilde yorumlayabiliriz: Algısal olarak yeterince boyutlandıramadığımız varlık dünyasını zihnimiz, lineerlik düzeyine indirger. Hal böyle olunca türü ne olursa olsun yol, güvenli(!) bir çizgide ilerlemeye meyleder.

Oysa yolu da yolculuğu da anlamlı kılan çizginin dışında kalanlardır. Zihindeki bu mefhumla gelişen farklı yolaklara sapma arzusu yeni keşiflerin feridir ve bu fer keşfedilenle keşfeden arasındaki bütünlüğe dair şifreleri aydınlatır. Tek bir renkle değil tabii...