Kabuklarında özlerini geliştirip baharda açan çiçekler gibiler. Çocukları seviyorum. Okulların açılmasıyla birlikte adeta her yeri yeşile boyuyorlar. Kimi kısa, kimi uzun, kimi bodur, kimi gür.

Koca bir yaz boyunca ev deneyimlerini; genleri, hormonları, duyguları ve alışkanlıkları ile birleştirip kişiliklerini yeniliyorlar. Bu kişiliklerini sosyal pazara sunmanın heyecanı içinde, kontrollerini deliyorlar. Kendilerini deniyorlar. Bu beni de onlar kadar heyecanlandırıyor. O dönemlerim kafamda canlanıyor. Ruhuma ve vücuduma o dönemin enerjisi aksediyor. Okulların açılması çok büyük bir olay, Belki de sonbaharları güzel yapan şey bu. Yaprakların dökülmesi değil, çiçeklerin açması. Umudun belirmesi.

Onlar yarının adı. Onlar ülkenin damarlarına akan yeni bir kan. Taze bir seleksiyon, farklı çeşitler. Onlar eski dönemin bayatlamış korkularından ve ürkekliklerinden arınmış yeni cesaretler. Su gibi berraklar, temizler. Bu nedenle onları kendi barajlarımız içinde boğmayalım. Bırakalım aksınlar. Yolunu bulsunlar. Ancak ateşe doğru yürürlerse, onları ürkütmeden yollarına küçük birikintiler koyalım.

Bizler çok yanlışlar yaptık. Birbirimizin hırslarını tetikledik. Kıskançlıklarımızı geliştirdik. Üç kuruş maddiyat uğruna ekonomik yarışlara girdik. Başkalarının haklarına geçtik. Çaldık, çırptık. Vurduk, kırdık. Benliğimiz galip olsun diye yerimizde saydık. Bu dünya, bu ülke; biz büyüklerin toplamı Hepimizin içinde ayrı pişmanlıklar, ayrı mutsuzluklar var. Ama onlar henüz kaybetmediler. Onları kendimize yakın tutmak bazen bizi kopyalamalarına neden olabiliyor. Kötü huylarımız onlara bulaşabiliyor. Bu nedenle bırakalım bu kötü huylarımızı, yanlışlarımızı eleştirsinler. Onlara kızıp sinirlenmeyelim. Bu yaptıkları güzel bir şey, kendimizi düzeltmek için de iyi bir fırsat. Onlar ne kadar sağlıklı olurlarsa geleceğin toplumu da o kadar sağlıklı olacaktır.

Sorunları ortaya çıkmadan çözmek en kolay olan yoldur. Ortada bir yozlaşma problemi varsa; bu problem adaletsizliği, kavgayı, terörü, olumsuz her şeyi beraberinde getirir. Bunun tek bir ilacı var. Yeni nesillerin kanımıza karışmasıdır. Bu nedenle yeni nesillerin kıymetini bilmeliyiz. Biz sanatçılar, biz öğretmenler, biz yöneticiler, biz anneler, biz babalar bu nesilleri koruyup kollamalıyız. Her ne yapıyorsak yaparken bu nesilleri aklımızdan çıkarmamalıyız. O zaman yarınlar daha güzel olacaktır.

Onlar küçük diye değerlendirmeyelim.

Biliyoruz ki; En fazla ileriye giden ok. En fazla geriye çekilmiş yaydan çıkar.

Kalın sağlıcakla.