İnsan kendi hakikatini yalnızlıkta, sessizliğin ve karanlığın içinde bulur. Çünkü karanlık, aslında bir yokluk değil; her şeyin özüne dönüştüğü rahimdir. Yaratılışın sırrı da burada gizlidir: Ruh, toprağın derinliğine gömülen bir tohumdur; beden ise o tohumu saklayan topraktır. Gölgemiz ise, ışığı arayan ilk filizdir. Kişi kendi gölgesinden kaçtıkça, hakikatinden uzaklaşır. Ama o gölgeye dönüp bakabildiğinde, içinde saklı olan nuru fark eder.

Yakınlık, dışarıda değil; içimizde, karanlığın tam merkezindedir. O karanlıkta korkular, pişmanlıklar ve acılar yok olmaz; aksine, şekil değiştirir ve bilgelik haline gelir.

Tohum, toprağa gömülmezse filizlenemez. Aynı şekilde, insan da kendi iç karanlığından geçmeden yeniden doğamaz. Karanlıktan kaçan kişi, aslında kendinden kaçmaktadır. Ve böyle bir kaçış, duygusuzlukla sonuçlanır. Duygusuzluk, ruhun kendini korumak için geliştirdiği bir zırhtır; ama bu zırh, zamanla nefes almayı bile unutturur.

İnsan, sorunları çözdüğünü sanır; ama aslında sadece uyur. Oysa bu uyku, bir kayboluştur.

Ey insan, uyan.

Uykun seni kurtarmaz, seni siler.

Uyan ki, içindeki ilahi nefes yeniden akmaya başlasın.

Uyan ki, kalbinin sesi tekrar duyulsun.

Kendini iyileştirebilecek tek güç, yine sensin. Çünkü Rabb’in “Ol” dediği kudret, senin özündedir. Başkasının duası sana yol gösterir, ama yürüyen sen olmalısın. Karanlığın içinden geçmek cesaret ister; ama o karanlık seni yutmak için değil, yeniden doğurmak içindir.

Gölgenden korkma; o, senin rehberindir.

Bedenin, ruhunun evi; gölgen ise onun yankısıdır.

İkisinin bir olduğunu fark ettiğinde, işte o zaman hakikate dokunursun.

Unutma:

Karanlık seni beslemesin, ama senden bir şey alsın korkunu, egonu, eski benliğini.

Çünkü ışığa çıkan her ruh, önce kendi gecesini yaşamıştır.

Ve her doğan güneş, bir gecenin bağrından doğar.