Baba olmaya dair

Önceleri Asya’nın İlyas’ı seçmemesine üzülürdüm. Ama sonradan gördüm ki; aşk dediğin bol serotoninli, dopaminli kimyasal bir tepkimeydi ve “sevgi gerçekten emekti.”

İlyas Samet’in biyolojik babası olsa da baba olmayı hak eden Cemşit'ti ve Asya Cemşit’i seçerek en doğru kararı verdi.

Anne ve baba olma vasfı, biyolojik gen aktarımından ziyade sorumluluk sahibi olmak ve emek vermek düzeyine göre belirlenir kanımca. Öte yandan, sorumluluk bazında ele aldığımızda anne-baba ayrımına pek taraftar değilim; “ebeveyn olmak” bana daha doğru gelir. Sorumluluğu bu kadar ayrıştırınca, sen-ben arasında çocuklar savrulabiliyor.

Ayrıca hem inanç sistemlerinin hem de sosyal hayattaki kuralların yüzyıllardır eril dille aktarılmasının sonucu olarak baskılanan kadınlık rolleri, çoğu erkeği -baba olsa bile- babalık vazifelerinden kaçmak için bahaneler bulmaya yönlendirebiliyor.

Aha bi sinirlendim şimdi!
Yani demem o ki arkadaşlar; sadece lojistik hizmet vermekle baba olunmuyor. Nedir yani!

Alt tarafı 23 kromozomlu genetik kodunu bir yumurtaya aktarıyorsun. Sen o küçücük boyunla 15-20 cm lik bir mesafede 200 milyona varan rakibinle kıran kırana yarışa tutuşup onca entrikayı nasıl çeviriyorsun da diğerlerini ekarte ediyorsun? Bildiğin pembe dizi: Aşk, entrika, kin, nefret hepsi var.

Evrimin yüzyıllık senaryosu; türün devamı için homo sapiensin üremesi gerekiyor. Bunu da süsleyip püsleyip aşk adı altında pazarlıyor. Mevzu bu esasında. İyi de bunu bonobo düzeyine indirgemeye gerek yok ki; olan çocuklara oluyor sonra.

“İlle de evlenicem, altınlarım dizi dizi, pembe panjurlu evim olcak, kocişimle beş çocuk yapıcam, Neriman’ı çatlatıcam” diye seçiciliği bir kenara bırakıp geçici bir eş adayına talip olunca, kocişin babalık vasfı nüfus cüzdanındaki "baba" hanesindeki kutucuk kadar oluyor.

Sonra ortalık olaya “kaza süsü verip” olay mahallinden kaçan biyolojik baba formlarından geçilmiyor.

Yani demem o ki arkadaşlar; ebeveynlik liyakat ve de sorumluluk ister.

O halde gelecek nesillere bir atasözü değil bir “ana sözü” bırakayım... ki o ana ben oluyorum:
“Ey oğul, sen sen ol! Sorumluluğunu alamayacağın hazzın heveslisi olma.” Binerim süpürgeme, tepenizde uçarım valla.