Bir Garip Hikaye

Duvardan duvara 27 adım…

-Ne kötü bir duvar bu. Harcı malayla savurmuşlar sanki. Kapkara, tırtık tırtık. Konakçılardan bazılarının ruhları gibi… Keşke boyasalarmış. 27 adımlık maviliğe arkadaş olurdu rengi ile. Kim özenir ki bu kimsesiz dünyaya; bir kenara atılmış ceset misali.

Teypte Ayna’dan Arzu Gızım şarkısı yükselirken “gümm” diye bir sesin ardından fıstık yeşili kıyafetine akan kırmızı damlalara baktı önce. Sonra kahverengi toprağa düştü gözleri. Beyaz bir mendil verdiler eline, lacivert çizgili.

Bir kere gördü mü insan korkunun rengini, acının ve çaresizliğin tonlarına boyanır ruh. Karabasan oturmuşçasına göğsüne dondurur tüm kaslarını. Çırpınsa da kimse duymaz yakarışlarını.

Yıllar geçti aradan. Beyaz çiçekli bir taç taktılar saçlarına önce. Sonra o cicili bicili kıza biçildi eski püskü bir kaftan. Pespembe hayallerinin kırıkları battıkça yüreğine, eridi bir mumun titrek alevinde. Gülmeye de küstürdüler onu, sessiz bir ağıt bıraktılar kalbine.

Kederli mısralar yazılsa da kara kaplı deftere. Sarı sayfalar açmalıydı sabahları şenlendiren. Birkaç satır kondurmalıydı kırmızıya çalan heveslerine. Maviler katmalıydı uçup giden özgürlüğüne. Morun her tonundan cümleler kurmalıydı viranelere dönmüş gönlüyle. Turuncuya çalan yaprakları donatmalıydı pembe çiçeklerle. Karalar bağlayacak değildi ya! Ruhunu yeniden boyamalıydı gökkuşağının tüm renklerine.

Sadece kendi ruhuna değil tüm ruhlara renk katmalıydı; herkesin biraz renge ihtiyacı vardı nihayetinde... ve fırçayı aldı eline. Soğuk duvarları döndürdü bahar bahçelerine. Çocuklar için boyadı; zihinleri daha açık olsun diye öğrenmeye. Kadınlar için boyadı; kahveler ikram edilirken menekşeleri eşlik etti şen sohbetlerine. Erkekler için boyadı; bir gül kondurduğu hediye kutusu, kalpler pır pır verildi sevgiliye.

Hüzünlerini boyadı, aldırmadan geceden sızana. Gözyaşlarını boyadı, çocuksu kahkahalarında. Korkularını boyadı karartarak gözünü. Acılarını boyadı karartmadan gönlünü. Ve renklerle buldu yaşama gücünü.

Fırtınadan sonra güneş gelir ya hani! İşte tam da öyle. Hayat bazen "bitti" dediğin yerden başlar ve anlatılır kapkara bir duvardan yansıyan gökkuşağının hikayesinde…