Caanım Kahve Fincaanımm

Râm eyledim sevda-i ateşine dil-darın.

Dinmedi sîne-i safta pinhan derd’ü gamım.

Sabr eyledim cefâsına ol bî-vefânın,

Hicran-ı aşktan bitmedi ah-ü efgânım.

Kalmadı şevki bir lâhza nev-bahârın.

Nâr-ı firâkından yandı gülistânım.

Bugün bir şiirle devam etmek istedim.

Arkadaşlar buram buram romantizm kokan şiirlerimi “Elifff! Söylesene kime yazıyorsun bunları?” diye sorarlar bazen. Bir gün böyle sorulardan birine “kahve fincanına” diye cevap vermiştim. Espri değildi, gerçekti. Çünkü beyinde hayal kurma, dinlenme gibi faaliyetlerde aktifleşen "default mode network" (DMN) olarak bilinen bir yapı var. Bu moda, bir nevi siesta modu da diyebiliriz. Varsayılan Mod Ağı da denilen Default Mode Network’ün ayrıca günlük işleri yaparken veya otomatik pilottaki davranışları sergilerken de etkinliği artar.

DMN, bende özellikle bulaşık yıkarken sıkı çalışır. Elime değen suyun verdiği temizlik, ferahlık ve sağlık hissiyatı ile bulaşık deterjanının kimyasal, toksin, hastalık hissiyatı düalizminde "nöronları yakmamak için takmamak moduna" geçiyorum hemen. Hâl böyle olunca çıkıveriyor şiirler.

Caanımm kahve fincaanıım…????

Kırk yıllık hatrına binaen bu şiir sana gelsin.