Kısa Bir Diyalektik

Tasarım ve inşa süreci sadece yapay çevre var etmez; yapay çevrenin içinde insanı da yeniden var eder. Süje ve obje arasındaki simbiyotik ilişkiyi doğru kurgulamak için öklit geometrilerin estetik, fonksiyonellik, epistemolojik, semiyotik vs. muhteviyatta değerlendirilme yetisine sahip olunmalı; mekânın öznesi insanın ihtiyaçları holistik anlamda ele alınmalıdır.

Bunun için insan beynini, duygusal ve davranışsal dışavurum süreçlerini, karar alma sistemlerini, bilinçdışı yönetici mekanizmaları bilmek son derece önemlidir.

İnsanı zihin ve beden olarak iki töze ayıran düalist görüş veya tek töze atıfta bulunan monizm gibi diyalektikler, varlığı anlamlandırma çabasının zihinsel ürünüdür. 

Maddenin morfolojik yapısından öte tinsel anlamlar içerdiği bilinci, anlam arayışındaki insanı indirgemeci bilginin nakıslığından kurtarır. Her bir parçanın kendi içinde bir anlamı, kesişimlerin başka bir anlamı, bütünün bambaşka anlamı vardır.

Parçaların sinerjisi olasılıkların seçimleriyle yeni yolaklar oluşturur ve bu katman katman varlığa yayılır. Varılan noktada holizmin ışığı bilgiyi aydınlatır: “Varlık kümülatif toplamının fazlasıdır.”