Temaşa

Üniversite yıllarımda, çok sevdiğim Yasemin Yalçın’ı taklit ederek başladığım tiyatro serüvenim olmuştu. Arkadaşlarla çok eğlendiğimiz ve de seyirciyi çok eğlendirdiğimiz oyunlar sergiledik. Oyun metnini yazıp herkesin rollerini belirledikten, kostümleri ayarlayıp, provaları yaptıktan sonra sahneye çıktığımız anda bazen kimsenin repliğe bağlı kalmadığı zamanlar olurdu. Senaryo, roller belli fakat sahnedeki replikler bambaşka. Arkadaşlarımla öyle bir sinerji yakalardık ki oyunu oynamaz adeta yaşardık ve rolümüzü kendi “doğa”çlamamıza göre sergilerdik. Oyunun motamot sergilendiği anlarda bile trak geldiği zaman oyuncu arkadaşlarımın kendilerine “özgün, özgür doğa”çlama yeteneği sayesinde repliği kurtarırdık. Sonrası oyun “akış”ında devam ederdi.

Yaşam denilen temaşada herkes kendi “özgün irade”sine göre rolünü sahneler. Senaryo belli olsa da oyun, otantik benliğin özgürlüğünde şekillenir. Bu da tözün yaratıcılığının özdeki yansımasıdır bence: “Adem-i sebât, â’yân-ı sâbitede vücûd bulur.” Yani: "Oluş, değişime tâbidir ve her an yeni bir yaratımla var oluruz."