Tezahür

Yaşamın kriptosunu deşifre etmeye çalışmak “kendini bilme” serüveninde insanın varoluşşal ihtiyacıdır. Bugüne kadar keşfettiklerimiz, kâinatta var olan her şeyin birbirinin müteşabihi veya silsilesi olduğunu gözler önüne serse de “Evrim evreni evirenin hilkat silsilesidir” ifadesi, oksimoron olarak değerlendirilebilir. Dine ve bilime dogmatik bir gözlükle bakan insan için hilkatin içindeki hakikat nakıstır. Oysa holistik bakış açısı; rabıta kurma, eğretileme, alt metin okuma, analojik keşifler yapma yetisini geliştirir. “Oku!” emri sadece nazil olan vahiylere işaret etmez, yaratılan tüm mahlûkata da gönderme yapar.

Eh madem öyle bir aforizma ile dağılalım: “Teşabüh-ü âsâr, tesadüf-i tekevvün değildir.” (Varlıklardaki benzerlik tesadüfen oluşmuş değildir.) En aşina göstergesi ile, kara delikle göz merceği arasındaki benzerlik böylesi sofistike yapıların spontan bir varoluşla tezahür etmediğinin göstergesidir.