Ah be Ali abi…

Mesela ben Ali Aydoğdu’nun sinirlendiğini hiç hatırlamıyorum.

Onca yıl çalıştık, kötü bir sözünü kulağım duymadı.

Kırmadı, üzmedi, küsmedi, küstürmedi.

Beyefendiydi.

Oturup kalkmasını bilir, saygı duyar ve doğal olarak saygı görürdü.

Yüzünde oturmuş bir tebessüm vardı, belki de altında nice acılar, sıkıntılar barındıran.

Ali ağbiyi gördümmü benim de yüzümde tebessüm oluşurdu.

Hastalık gibi bulaştırırdı o sevencen tavrını.

Sakin ve dingin ses tonuyla konuşurdu.

Acele etmez tane tane anlatırdı.

Yaşı çok değildi ama babacan bir tavrı vardı.

İyi gazeteciydi.

Kalemine söz söyleyecek kimse yoktur sanırım.

Ama o kadar iyiydi ki neredeyse özel haberlerini bile paylaşırdı.

Çok haber fotoğraf istemişliğim vardır.

“Peki” der istediğimi verirdi.

Ah be Ali abi.

Çok erken gittin.

Daha çok kaleme alacak yazıların vardı.

Daha çok konulara değinecektik.

Ve en önemlisi karşılıklı oturup çay-kahve içecektik.

Ruhun şad, mekanı cennet olsun Ali abi.

Varsa bizim hakkımız binlerce kez helal olsun.