İyi ki geldin Ramazan

Hayatımıza çok olumlu katkıları oluyor ramazanın.

Oruçlu olmak bazı şeylerden uzak tutuyor insanı.

Hoşgörü artıyor.

Duygusallaşıyor.

Yardımlaşma duyguları da çıkışa geçiyor beraberinde.

Fitre, zekat ve diğer yardımlar için para ayırıyor, kafa yoruyor.

Ve bu aylarda daha vicdanlı oluyor insan.

Paylaşmayı daha çok seviyor.

Hele 2 yıllık pandeminin getirdiği kısıtlamalar son bulunca iftar sofraları daha şenli, daha kalabalık oluyor.

Ramazan bu, elbet bereketiyle geliyor.

Yani oruç ve ramazan önemli şeyler katıyor yaşamımıza.

Oğlum Ege de bir kaç yıldır arada kaçırsa da oruç tutuyor.

Bazen zorlanıyor isyan ediyor.

Bazen çok yorulduğu için "yarın tutmayacağım" diyor ama yarın devam ediyor.

Bazen, hele de dışarıda çok koşturduysa 1 saat kala iftara "orucunu erken bozmayı" bile aklından geçiriyor.

Yaşı 11, isyan da etse, "yarın tutmayacağım" da dese, terlediğinde orucunu bozmayı da düşünse, ertesi gün için yeniden oruca niyet ediyor.

Ancak önceki gün oğlum Ege'nin bir davranışı hem çok mutlu etti beni, hem de gururlandırdı.

Birlikte metrodan indik ve merdivenlerde kendi yaşına yakın bir çocuğu dilenerek görünce cebindeki 5 lirayı çıkardı ve "baba bu parayı o çocuğa vermek istiyorum" dedi.

Ben de harçlığını harcamasın diye cebimden bir miktar para verdim ve "kendi paranı değil bunu ver" diye tembih ettim.

Ama oğlum yanıma geldiğinde hem benim verdiğim parayı hem de cebindekini verdiğini söyledi.

Yüzünde tarifsiz bir huzurlu ifade vardı.

Mutluydu ama konuyu çok uzatmadı.

Ve bir daha da bu konudan hiç bahsetmedi.

Övünmedi...

Böbürlenmedi...

"Ne de güzel yardım ettim" demedi.

Şöyle omuzlarından yanıma çektim ve başımdan öptüm.

Evet oğlum cebindeki tüm parayı ihtiyacı olduğu düşündüğü, yaşıtı bir çocuğa gözünü kırpmadan vermişti.

Bunu kaç kişi yapabilir ki?

Ve kendi kendime "Allah'ım çocuklardaki bu vicdanı bizlere de nasip et" dedim.

Ve Allah'a, bana böyle vicdanlı, iyi yürekli bir çocuk nasip ettiği için tekrar tekrar şükrettim.

Hoş geldin, iyi ki geldin ramazan.